Horma - Anjel Lertxundi

Hiru gai lantzen dira hemen, memoria, bikotea eta literatura. Ez zaizkit gehiegi gustatu ikuspuntuaren aldaketak narrazioan, zu, bera, Fidel, zorabio puntu bat sortu zait. Bestela ohiko maisutasuna erakusten du autoreak pertsonak nolakoak garen erakusteko orduan. Idazle interesgarrien zerrenda bat osa daiteke bide batez.

Una historia de amor y oscuridad - Amos Oz

El apellido real del autor era Krausner, nacido en Jerusalén cuando aún era colonia (o protectorado) británico. Aquí cuenta su infancia (fue una especie de niño prodigio) y adolescencia, más historias de su familia, judíos de la diáspora. El resultado es un estupendo relato de su vida personal y de la de los judíos y sus vecinos en general. Unas historias y un punto de vista que merecen la pena conocerse.

Bossypants - Tina Fey

I guess somebody asked Tina to write this book and take advantage of her good professional moment. And write she did in her own sense of humour, the one she has accredited as the boss in 30 Rock, the TV series. She tells us some biographical stories and her views on this and that matter. And she's funny enough.

Expediente Barcelona - Francisco González Ledesma

La mano suelta para escribir se le suponía al autor después de publicar infinidad de novelas del oeste bajo el pseudónimo de Silver Kane. Aquí se pone más serio (pero con ironía) y retrata la Barcelona del franquismo y la transición, y con buen pulso. Además hay un confuso trasfondo de novela negra que me parece anecdótico, así como la aparición del comisario Méndez que pasaba por allí.

La uruguaya - Pedro Mairal

Un amor fugaz en el Río de la Plata trenzado con las circunstancias socioeconómicas de los tiempos que corren contado en primera persona por un escritor argentino. El lenguaje también es rioplatense, vivo y coloquial. Una narración vital y llena de humor, con buenos personajes que se hacen entrañables.

The Acceptance World - Anthony Powell

Nick Jenkins keeps on dancing to the music of time. Here we are in the third book of the series at the beginning of the thirties, just after "the slump", that is the Great Depression. Social life, friends and lovers, painting and writing, all in the british way of life.

Udaberri bat

   Ezin luzaro iraun egoitzan. Gela txikitxoa zen, leihoak ezerezera ematen zuen eta alboko frantsesak zalapartatsuak ziren oso. Lanaldi erdian nengoen eskola bateko jantokian umeak zaintzen, egonaldia eta arratsaldez hartzen nituen ingeleseko klaseak ordaintzea helburu.
   Horrela “Room for Rent” iragarkia ikusi eta segidan ados jarri nintzen bere burua “Mr Doyle” aurkeztu zuen etxeko jabearekin. Bera etxe hartan jaioa zen, zela berrogeita hamar bat urte, gerraostean.
   Bere historiaz jabetzen hasi nintzen. Bakarrik bizi zen, bananduta zegoen eta bi seme-alaba zeukan, dagoeneko nagusiak. Dibortzioa ta gero bere emazte ohia bizi ziren etxebizitzaren jabe geratu zen (“these things happen” komentatu zuen) eta bera haurtzaroko etxe familiarrera itzuli zen.
   Larunbatetan telebistako futbol partida ikustera gonbidatzen ninduen. Igandeetan, goizeko bederatziak inguru, bizkar-zorro bat hartuta abiatzen zen; sandwichez, koadernoaz eta prismatikoak iruditu zitzaizkidan (eta baziren) tramankulu batez hornituta.
   Bigarren igandean, kuriosoa naiz, irteera hauetaz itaundu nion (“bird watching?” saiatu nintzen). Irripartsu “I watch trains” berak erantzun. “Trainspotting so” ni, pelikula buruan eta jakintsuarena egiten.
   Laguntzea eskaini zidan eta hurrengo igandean biok irten ginen, arropaz ondo babestuta (udaberria zen), neu bizkar-zorroaren kargu eta bera whiski errazio bikoitzaz beteta zeukan petaka erakutsiz (“soil soilik asmo sendagarriekin” ahoskatu zuen, ingelesek lehen zuten modu erretorikoan).
   Aukeratutako begiratokira iritsita aulki tolesgarri batean eseri zen eta ni metro batzuetara jausita zegoen enborrean. Berba gutxi egin genuen. Inguruetan tren geltoki handi bat zegoen eta nekez pasatzen ziren hamar minutu trenen bat agertu eta desagertu egin barik.
   Mr Doylek batzutan bere koadernoan zirriborroak egiten zituen eta noizean behin prismatikoak pasatzen zizkidan xehetasun bat edo beste adierazten, gehienetan nik ezer ulertu gabe.
   Ankak luzatzeko ibilalditxoak eginda, sandwichak jaten, petakatik zurrupada motzak hartuta, eta behin lokomotora bi zeraman konboi luze baten agerpen gorenarekin, goiza pasatu zen.
   Etxera bueltatu ginen (apur bat nire etxea zen jadanik) eta nik hala eskatuta bere trenbideko bilduma erakutsi zidan: koadernoak, marrazkiak, argazkiak, maketak eta zenbait oroigarri.
   Ekainean elkarri adio esan genion esku estutze sendo batez. Ordudanik irudi bat gordeta daukat buruan, oso esanguratsua delako sentimenarekin, zehatz zer esan nahi duen ez baldin badakit ere: gizon bat, bakarrik, trenak begiztatzen.